Bakra’s in een bruine wereld

De planning van Valentijnsdag was nog niet rond, gaven wij in de vorige weblog aan. Toen we dat zeiden, konden we op geen enkele manier weten hoe hij uiteindelijk zou verlopen. Tijdens ons internet momentje op de veranda bij broeder en zuster (directeursechtpaar) kwam zuster naar ons toe. ‘Wij hebben een bruiloft van de nicht van onze schoondochter, willen jullie mee?’ Uhm, wanneer is dat dan? Ja, vanavond. Ooh, daar zaten we dan, even diep ademen... Alles behalve directe familie of bekenden. Wij zouden helemaal als buitenstaander komen, maar ja, hoe vaak kan je een hindoestaanse bruiloft mee maken? Eigenlijk was het helemaal geen vraag, de verwachting was dat we mee zouden gaan. Oké, maar welke kleren moeten we dan aan? Ja dat mogen jullie zelf weten. Opeens begon het gezicht van zuster te glimmen: Maar ik heb nog wel hindoestaanse kleding, zouden jullie die aan willen? Ja! Dat willen wij wel, ook wij glimmen J. Eerst kregen we een wijde in pastel kleurige broek met een tuniekje erop. Maar voor Gerda was dit echt te wijd en dan moest er wel veel ingenomen worden. Ze gingen dus nog even wat verder kijken. Wij zaten inmiddels al weer op de stoel achter de laptop toen ze met een blauwe galajurken stof aan kwamen zetten voor Gerda. Gerda kon weer gaan passen. Daarna werd Maaike geroepen. Ook voor haar hadden ze iets gelijks in het rood. Een lange rok met een shirtje erop met allemaal kraaltjes en steentjes. We voelden ons net (Heide) prinsesjes waarbij zelfs de haren geregeld werden door één van de oudere meisjes van het kinderhuis. Op onze profiel foto’s van facebook kunnen jullie het resultaat zien. De kleding was wel wat over de top, kijkend naar zuster en de andere gasten op de bruiloft. Ach, we vielen als blanke vrouwen sowieso op, welke kleding we dan ook aan hadden gehad. Het was een mooie ervaring om zo dicht bij de cultuur te zijn en de duidelijke verschillen te zien met een Nederlandse bruiloft. Met een kerkdienst waarin Surinaams, Neder-Engels en Nederlands door elkaar werd gesproken en we na de kerkdienst werden verwend met een hele maaltijd en allemaal lekkers. Het dansen hebben we gemist doordat we nog een hele reis terug moesten maken van Saramacca terug naar Alkmaar.

Op onze vrije woensdag hebben we ervoor gekozen om lekker een stuk te gaan fietsen. Onderweg krijgen we genoeg aandacht: toeteren, gefluit, geschreeuw. Bij Marienburg plantage, waar we al eerder met de auto langs waren gereden, zouden we nog wat foto’s maken ter herinnering. We stappen af, maken net onze eerste foto’s en zie daar: een oud mannetje op een brommertje kwam naar ons toe. Of wij de fabriek wilden zien. Wij dachten dat dat allemaal vanaf de weg te zien was maar schijnbaar was er nog meer te zien. Ga je dan met zo iemand mee, we zijn zo vaak gewaarschuwd dat we wel voorzichtig moeten zijn. Vroeger als kleine meisjes dat we niet met vreemden mee mogen gaan en ook hier in Suriname zeggen broeder en zuster, wees voorzichtig het is hier niet altijd veilig. Pas op. Maar de nieuwsgierigheid won het, wel op onze hoede gingen we mee. En stiekem dachten we: dat mannetje kunnen we ook wel aan, de meeste tanden mist hij al. Achter het struikgewas was de persmachine, verwaarloosde gebouwen, een treinrails, enz. echt een stuk geschiedenis. Hij vertelde als een echte gids het verhaal, zijn persoonlijke en de geschiedenis. Met de nadruk op: ‘wat er nog over is van deze plantage, zijn de verhalen van mensen’. Met die reden vertelde hij met veel passie over de geschiedenis van plantage Marienburg. Aan het begin sloot nog een Nederlands echtpaar aan, die door iemand anders werd gebracht die iets minder gepassioneerd was en we hadden al snel in de gaten dat de rum van 90% goed zijn werk doet. Zoals hij zei moest hij werken, maar later kwam hij nog meer lallend terug waar zelfs onze gids zich duidelijk zichtbaar en hoorbaar aan stoorde. Na de rondleiding besloten we maar weer terug te fietsen, omdat het bijna op het heetst van de dag was. Helaas was het bij Maaike al te laat die niet heel snugger was vergeten haar onderarmen in te smeren en die nadat we een uur terug waren van het fietsen een mooie dieprode kleur hadden gekregen, een kleur die zeker goed bij de jurk had gepast van de trouwerij. Toch was er ook iets verder naar boven een mooie witte vlek, waar ze met haar hand wel was geweest.

Inmiddels zit er nu ook echt een werk weekend op. Twee volle dagen aan de slag waarin we veel meer contact hebben gekregen met de kinderen door praten, spelen en leiding geven in activiteiten. Maaike heeft het weekend bij de jongens mee geholpen en Gerda bij de meisjes. Echt wel leuk, maar ook vermoeiend! Daarnaast is er een groot verschil tussen ons. Gerda heeft de kwaliteit alle namen te kunnen onthouden en Maaike is al blij dat ze er al 8 van de 51 kan onthouden. De corveetaken en het schoolwerk gaan echter ook in het weekend gewoon door. Ze moeten bezig gehouden worden.

Maandag kwam zuster vragen of we mee gingen boodschappen doen in Meerzorg. Prima, daar hebben we nog niet gekeken bij de winkels. Geld pakken, boodschappenbriefje? Snel eten aan de kant en ingestapt. We stopten echter niet bij een winkel maar bij een gewoon, particulier huis. Nemen plaats en het eten komt op tafel. Voor ons vieren is er een bord, zij hebben al gegeten. Oeps, kunnen ze mooi even in de gaten houden hoe wij eten. Nadat de roti op is, worden allemaal emmers en pannen uit de auto gehaald en vol geschept. Rijst, kousenband (bonen) met garnalen, kool, peper, tomaten en gekookte eieren. Aha, zo kom je ook met een volle auto thuis!

Gister (25-02) hadden de kinderen allemaal vrij, omdat het een feestdag was. Het was 34 jaar geleden dat er een revolutie en staatsgreep is gedaan. ’s Middags kwam er een dochter en schoonzoon langst van een zuster. Die schoonzoon heeft allerlei kaarttrucjes gedaan voor de kinderen en een klein stukje kapoeira laten zien. Die krijgen wel de aandacht van de kinderen, ze genoten!

En verder…:
- We zijn onze ouders dankbaar dat ze ons hebben opgevoed met ‘eerst proeven en je bord leeg eten’, dat komt hier goed van pas met alle vreemde smaken.

- Als 2 theetantes spreken we de dag na met alle verhalen. Reflecteren zit er in of niet! Erg gezellig en prima vol te houden hier samen!
- Zuster, kunt u dansen? Zuster, hoe komt u zo rood? Zuster, u hebt rode tenen. Zuster, mag ik in uw arm een stempel zetten? ( zo hard drukken in je arm, dat hun vingers zichtbaar achterblijven. Bij hen lukt dat niet) Zuster, wat hebt u op uw benen? (Muskieten bulten)
- Onze eerste kaas is gekocht J En bijna elke dag drinken we wel een bakje koffie.
- Regelmatig worden we onderbroken door het gerochel van de buurman, niet echt een geluid om van te genieten.
- Het lijkt alsof wij de regen mee hebben genomen uit Nederland, zoveel regen kennen zij niet in deze tijd van het jaar.
- We worden gezien als 2 zusjes, lijken als 2 druppels water op elkaar: dezelfde haren, dezelfde lach, hetzelfde gedrag, dezelfde ogen en natuurlijk dezelfde kleur huid.